W czym będę uczestniczyć?

Program terapii choroby uzależnieniowej, który jest proponowany w Trzech Krzesłach, przede wszystkim prowadzi współpracującego uczestnika ku zwiększaniu szeroko rozumianego obszaru bezpieczeństwa w swoim życiu. Zmiana, która do tego wiedzie, jest procesem, wymaga czasu, wysiłku i konsekwencji w wykonywaniu wielu małych kroków. Osoba, która chce sobie pomóc, potrzebuje zrozumieć rolę, jaką pełni używanie substancji (lub zachowania nałogowego) w jej życiu i nauczyć się funkcjonować bez tej substancji. Okazuje się, że samo odstawienie nie rozwiązuje problemów, ponieważ człowiek uzależniony, w dużej mierze nie potrafi sobie poradzić na trzeźwo z wieloma sytuacjami. Różne problemy znowu narastają i większość ludzi szybko wraca do używania, chcąc chociaż na chwilę doznać ulgi w przeżywanych przykrych stanach i nawracającym poczuciu niezdolności do radzenia sobie z życiem. Od nowa uruchamia się ścieżka nałogowego uszkadzania swojego istnienia oraz samozniszczenia. Uzależnioną osobę można porównać do kogoś, kto istnieje w dwóch zupełnie różnych postaciach, chociaż w jednym ciele - jedna strona chce żyć, chce się ratować, chce naprawić błędy, chce zatroszczyć się o siebie, a druga dąży do zatracenia, lekceważąc, pomijając, umniejszając i manipulując prawdziwymi konsekwencjami swoich działań. Człowiek uzależniony (lub wkraczający w uzależnienie) zatraca zdolność do sprawowania nad sobą realnej troski i opieki, naraża siebie na najgorsze konsekwencje, z utratą życia włącznie. Cierpi także bliskie i dalsze otoczenie takiej osoby, które często doświadcza silnych wahań pomiędzy rozpaczą, lękiem i panicznym strachem o zdrowie i życie tego człowieka, a wściekłością i żalem do niego. Dlatego używanie substancji nigdy nie jest prywatną sprawą jednego człowieka. Proces autodestrukcji uderza w wielu ludzi i uszkadza także ich życie. Zapewnienie sobie bezpieczeństwa stanowi fundamentalny krok na drodze zdrowienia, nie tylko z choroby uzależnieniowej, ale także w ogóle, w życiu, w różnych rolach, jakie pełnimy - ojca, matki, partnera, przyjaciółki, dorosłego dziecka, pracownika, szefa, naukowca, producenta, członka jakiejś grupy, pasjonata jakiejś dziedziny, itd… wszystko zawsze zaczyna się i kończy na nas samych - to każdy z nas osobiście buduje swoje życie, ale również tworzy swoją własną, niepowtarzalną atmosferę wokół. Zdecydowana większość ludzi chce żyć w poczuciu zadowolenia i spełnienia, ale życie stawia mnóstwo wymagań i łatwo się w nich pogubić, stracić siły, dać się skusić do chodzenia drogami na skróty. Jedną z takich dróg jest właśnie uzależnienie. Zanim się zorientujemy dokąd już zabrnęliśmy, zazwyczaj choroba jest już dość rozwinięta, a skutki bolesne. Zupełnie jak na wielu drogach w górach wysokich - pokusa, żeby iść na skróty, zwykle kończy się niezbyt dobrze. Życie jest podobne do chodzenia po górach - skróty są zdradliwe i niebezpieczne. Na szczęście każdy z nas może weryfikować swoje ścieżki i wydostawać się z zagrożeń. Na początku trzeba jednak uczciwie powiedzieć sobie, że pomyliliśmy drogę, że pobłądziliśmy, trzeba przyznać się do pewnej porażki. Uznanie jej i idące za tym proszenie o pomoc oraz korzystanie z niej ratuje nam życie. Dopóki żyjemy jest czas na ratowanie siebie. Nigdy nie jest za późno.